Verschil moet er wezen...

Lief dagboek, oh nee lieve lezers,

Zoals eerder vermeld hadden wij gisteren een rust dag gepland (ook voor jullie) en daarom hebben wij niets geschreven. We werden rond 8:30 uur wakker in ons mooie appartementje. De dag begonnen we met een duik in het zwembad. Wat later wisselde we het ligbedje aan het zwembad - tot we opgedroogd waren- af met een duik in het zwembad. We zijn samen begonnen in het lezen van een boek over het boeddhisme in de moderne maatschappij. We lezen het voor aan elkaar. Later zijn we richting het strand gegaan. Heerlijk gegeten aan de boulevard. Daarna het zelfde ritueel herhaald als in de morgen maar dan in combinatie met het ligbedje op het strand en een duik in de zee. Dit klinkt als een ideale ontspannende dag, vooral na alle inspanning die we hebben geleverd de afgelopen dagen. Toch konden Joyce en ik er niet optimaal van genieten. We hadden energie in ons lichaam. We hadden kriebels om onze energie te nuttigen. Na een tijdje te hebben gelegen keken we naar de tijd, ook de tijd leek langzamer te gaan dan de afgelopen dagen. Uiteindelijk besloten om Ko Samui een klein beetje te verkennen door te wandelen op de boulevard. Aan het einde van boulevard ontdekte we een local restaurantje. Daar is natuurlijk het meest lekkere Thaise eten te vinden. Op de boulevard is bijna geen typisch Thais restaurant te vinden, daarnaast is het ook erg duur om aan de boulevard te eten. Je betaald natuurlijk ook voor het prachtige uitzicht. Dat hebben we al mogen ervaren. Aangezien Joyce en ik vrij cultureel in gesteld zijn, willen wij ons graag aanpassen aan het land waar we zijn. Daar hoort natuurlijk ook de smaak van het land bij. (Wat af en toe heel heet is...) Daarom bestelde we bij het local restaurant een heerlijk typisch Thais gerecht. Joyce wil graag jullie een indruk geven van het restaurant door middel van deze beschrijving: de stoeltjes vielen van ellende bijna uit elkaar... we wisten niet hoe we op de stoel moesten zitten (het begon met zitten, zitten werd al gauw hangen, van hangen tot liggend aan toe... Dat herhaalde zich continu). De katten sprongen op de tafel en de vlooien sprongen vrolijk met de kat mee. De hond van de eigenaar was heel opgewonden om ons te zien en bleef daarom continu kwispelen rond om onze tafel. Typisch local dus.

Toen de zon onder ging zaten Joyce en ik de hemel te bewonderen. Wat een mooi gezicht wanneer de zon in de zee zakt. De zon gaat hier heel snel onder. Rond 6 uur en rond half zeven is het echt donker. Toen de zon eenmaal was weg gezakt in de zee kwam er iets nieuws om te bewonderen, namelijk de sprankelde de sterren aan de hemel.
Onze Israëlische vriend, waarover we schreven, sloot zich die avond bij ons aan. We hebben wat gedronken samen. Veel gekletst en vooral ook gelachen. Hij vertelde vooral veel over zijn relaties met mannen, waardoor onze nieuwsgierigheid toe nam.

Spullen opnieuw ingepakt want de volgende dag -hoe kan het ook niet anders-weer vroeg er uit om richting Koh Tao te reizen. We waren in totaal 2,5 uur onderweg. We hebben weer heerlijk op het dek van de ferry gezeten. Dan vliegt de tijd voorbij...
Eenmaal aangekomen in Koh Tao werden we aan wal bestormd door taxi chauffeurs maar wij gingen er niet op in want we hadden een ander plan... De loney planet gaf aan dat er 300 meter voorbij de pier een bungalow park aan het strand zou zitten. De 300 meter, werd 1 kilometer, werd 2 kilometer...werd 5 km. Uiteindelijk waren we helemaal naar het bovenste gedeelte van Koh Tao gelopen. Zonder succes. Ons werd verteld dat hoe verder weg je op het eiland bent, hoe duurder de bungalows worden. Het park wat we op het oog hadden bleek geen bungalows meer vrij te hebben. Het was nog een behoorlijk zoektocht om iets te vinden om te kunnen overnachten maar het is ons gelukt... We zijn niet heel tevreden over onze kamer vanwege de hygiene... Het stinkt echt heel erg... Maar gelukkig is het maar voor 1 nachtje. Morgen gaan we vroeg weer weg, joyce zegt "godzijdank", richting een ander eiland Koh Pagnan.

We hebben besloten om een scooter te huren zodat we meerdere stranden konden bekijken. We zijn als eerste vertrokken naar het meest luxe strand, waar ik een lekker bakkie koffie heb gedronken en Joyce zat aan een kokos noot. Ik rij al een aantal jaar scooter maar om hier te rijden vond ik het best spannend. Gelukkig hield Joyce mij stevig vast en riep ze soms in mijn oor: "links!" Of "Drempel!". Al hoewel dat natuurlijk niet nodig was want dat had ik natuurlijk al lang gezien. "Hm hm" zegt Joyce. We hebben een heerlijke dag gehad. Alles ging goed op de scooter, tot het laatste stuk aan toe... Ik dacht een andere weg te hebben gevonden, Joyce waarschuwde mij al van niet, maar ik was overtuigd van mijn eigen gedachten en aangezien ik de bestuurder was heb ik Joyce gelaten voor wat het is... Tot we een drempel over reden en een groepje Thaise mensen naar ons schreeuwde, joyce: "sorry? Naar jou!". Blijkbaar was het geen goede weg. We stonden opeens voor het strand met de scooter. Dus moesten we weer terug. Wederom is er geen contact meer tussen Joyce en mij... Hihi grapje! :)

We willen graag wat aan jullie kwijt, lieve lezers. Familie leden, vrienden, kennissen, collega's, vrienden van vrienden, kennissen van kennissen, nieuwsgierige onbekende... We hadden het voor de vakantie niet verwacht dat het noorden veel leuker en mooier is dan het zuiden. In het zuiden heeft het oog de mooie stranden. Het lijf de warme zonnestralen en het genot van een frisse duik in de zee... Maar in het noorden is er zoveel meer diepgang. De mensen hier in het zuiden zijn zo onvriendelijk en zelfs een beetje brutaal. Oppervlakkig... De toeristen zijn hier niet heel anders dan de bevolking. De mannen en vrouwen lopen pronkend rond, trots op hun lichaam. Gezien en gezien worden, naar ons idee. Komen wij aan gesloft, hangbuik zwijntjes met onze rollades. Dikke voeten en een bult op het hoofd. Een hele andere sfeer hangt hier. Daarnaast is het hier 2 tot 3 x duurder dan in het noorden. Dus geen cocktails meer voor Joyce. Zij zit nu trillend in een hoekje zachtjes te huilen. Ik hoor kleine kreetjes "mojito... can I order a mojito? Can you make a special price please?" Ze doet nog net niet het dansje na van de becardi reclame. Terug naar ons verhaal... We voelen en we zien een groot verschil tussen het noorden en het zuiden. In het noorden hebben wij ons heel welkom gevoeld. Het was goed. Goed, was goed genoeg. De vriendelijkheid van de mensen, de leefstijl, de behulpzaamheid, de gemoedelijke sfeer, de prachtige tempels, de heerlijke fruitshakes, de sociale toeristen/backpackers die puur zichzelf zijn, leuke excursies die aangeboden worden... joyce: de goedkopen drankjes! Kostelijk vermaak... Wij moeten eerlijk zeggen dat we dit voor de vakantie niet hadden verwacht dat onze voorkeur eerder naar het noorden zal toe trekken. Natuurlijk geniet wij, net als de andere toeristen hier in het zuiden, van de luxe en de mooie stranden... Maar wij hechten niet veel waarden aan deze luxe, wij hechten meer waarden aan de oprechtheid in het noorden. De tempels daar hebben vooral veel indruk op ons gemaakt. En het gesprek met de monnik behoort tot een van onze hoogte punten van onze vakantie. We zijn erg benieuwd hoe de sfeer is op Ko pagnan. Wij verwachten dat ook daar veel toeristen zullen zijn. We hebben in ieder geval afgesproken om met onze vakantie vriend uit Israel af te spreken, hij komt daar samen met zijn nieuwe vakantie liefde. Dus dan maken we ook kennis met hem. Dat zal vast ook heel gezellig zijn!

Conclusie... Het noorden was dubbel en dwars de moeite waard en het zuiden is zeker de moeite waard vanwege de mooie stranden...
Lieve lezers, tot het volgende verslag!